Op en top directeursvrouw
Modern wonen had voor mevrouw Sonneveld ook met status te maken. Ze was gevoelig voor luxe; als zij uitging droeg zij steevast een paar sieraden, een lange mantel liefst met bontkraag en een hoed met een speld. Ook op reis zag ze er piekfijn uit – getuige de vele vakantiefoto’s in het familiearchief. Ze was zich bewust van haar maatschappelijke positie als directeursvrouw, en vond het belangrijk te leven conform die status. Het nieuwe huis gaf haar de mogelijkheid aansluiting te zoeken bij de culturele elite waar ze haar sociale identiteit als directeursvrouw kon uitdragen.
Lees ook
Een recensie in Trouw van het boek Interbellum Rotterdam, kunst en cultuur tussen twee wereldoorlogen.