Het Nieuwe Bouwen

Het Nieuwe Bouwen is een functionalistische architectuur die begin 20e eeuw opkwam en zijn hoogtepunt beleefde tussen de beide wereldoorlogen. Huis Sonneveld, dat tussen 1929 en 1933 werd gerealiseerd, is een van de best bewaard gebleven woonhuizen in deze bouwstijl.

Licht, lucht en ruimte waren belangrijke kwaliteiten voor de architecten van Het Nieuwe Bouwen. Ze streefden naar een gezonde leefomgeving, met veel frisse lucht en zonlicht voor de bewoners en gebruikers van hun gebouwen. De functie van een gebouw en de behoeften van de bewoners werd door deze architecten belangrijker geacht dan de monumentaliteit van een gebouw. Met moderne technieken en materialen als beton en staalconstructies werden efficiënte, hygiënische gebouwen ontworpen. Functionele plattegronden met vrij indeelbare ruimtes gaven de gebouwen een open, luchtige indruk, die nog werd versterkt door de aanwezigheid van balkons en buitenterrassen. De tegenstelling met de traditionele, gesloten stedelijke bouwblokken was groot.

Huis Sonneveld werd ontworpen door het architectenbureau Brinkman en Van der Vlugt, een van de belangrijkste en succesvolste architectenbureaus tijdens het interbellum en een van de voornaamste vertegenwoordigers van het Nieuwe Bouwen in Nederland. Brinkman nam in de samenwerking de technische kant op zich en liet het ontwerpen grotendeels over aan Van der Vlugt. In de beginperiode van het bureau was Van Nelle de belangrijkste opdrachtgever. Brinkman en Van der Vlugt was niet alleen verantwoordelijk voor de Van Nellefabriek in Rotterdam, maar ontwierp ook filialen in Leiden en Utrecht. Daarnaast lieten directieleden zoals Cees van der Leeuw en Albertus Sonneveld woonhuizen door het architectenbureau ontwerpen, bekend geworden als Woonhuis Van der Leeuw en Huis Sonneveld.