Het Nieuwe Bouwen is een functionalistische architectuur die begin 20e eeuw opkwam en zijn hoogtepunt beleefde tussen de beide wereldoorlogen. Huis Sonneveld, dat tussen 1929 en 1933 werd gerealiseerd, is een van de best bewaard gebleven woonhuizen in deze bouwstijl.Licht, lucht en ruimte waren belangrijke kwaliteiten voor de architecten van Het Nieuwe Bouwen. Ze streefden naar een gezonde leefomgeving, met veel frisse lucht en zonlicht voor de bewoners en gebruikers van hun gebouwen. De functie

In Huis Sonneveld zijn behalve de principes van Het Nieuwe Bouwen ook de vijf punten te herkennen die Le Corbusier formuleerde in zijn boek Vers une architecture (1921).Les pilotis: de kern van het gebouw staat op zuilen, vrij van de grond Le toit-jardin: balkons en dakterrassen vormen de overgang tussen binnen en buitenLe plan libre: een vrij in te delen plattegrond zonder dragende binnenmuren dankzij skeletbouwLa façade libre: ook de gevels bestaan niet uit dragende muren, ze vormen

Brinkman en Van der Vlugt waren in Nederland één van de eersten die een tuin ontwierpen die vorm gaf aan de functionalistische ideeën van het Nieuwe Bouwen. De heldere lijnen van Huis Sonneveld zijn te herkennen in het ontwerp van de tuin. De rechthoekige verspringingen van het gebouw zie je terug in de verspringende hagen en terrassen. Bepalend voor het ontwerp van de tuin waren ideeën over gezond leven en een actief buitenleven. Balkons, dakterras, veranda en tuin maakten een intensief gebruik

Door de staalskeletconstructie en de betonnen vloeren waren er in Huis Sonneveld geen dragende muren nodig en kon de ruimte vrij worden ingedeeld. Muren werden alleen nog gebruikt om de ruimtes van elkaar te scheiden. Om een optimale openheid en flexibiliteit te creëren is op deze verdieping niet voor muren gekozen maar voor schuifwanden en gordijnen. Op die manier kon de woonkamer zich over de gehele lengte van het huis uitstrekken en zorgde de even lange strookvensters voor een zee aan

‘Meer licht in de woning’ was het advies dat vanaf de jaren twintig van alle kanten op architecten afkwam. Het vertrouwde schemerlicht diende plaats te maken ten gunste van het modernere indirecte en overvloedige licht. Vooral het indirecte licht werd populair bij architecten vanwege het ontbreken van schaduwen. Ook Brinkman en Van der Vlugt omarmden dit idee van harte. Ze werkten samen met Gispen die een groot aantal lampen in zijn assortiment had van speciaal ontwikkeld GISO

Het interieur wordt gekenmerkt door warme, heldere kleuren: vermiljoenrood, korenbloemblauw en eidooiergeel, gecombineerd met lichtgrijs, donkergrijs en bruin. Voor de stofferingen werd een keuze gemaakt uit het assortiment van Metz & Co. Onder andere uit een zojuist uitgebracht stalenboekje met een door de kunstenaar Bart van der Leck (1876-1958) ontworpen kleurengamma. In de zitkamer en bibliotheek vormen de Van der Leck-kleuren accenten in een meer neutrale omgeving waar bronskleurig,

Mevrouw Sonneveld waardeerde het nut van apparaten die haar leven konden vergemakkelijken. Ze was een praktisch ingestelde vrouw, kordaat en zelfstandig, die niet hield van verspilling van tijd en geld. Dat is terug te zien in de vele innovatieve snufjes in het huis ten behoeve van een efficiënte huishouding. De elektrische koffiemolen boven het aanrecht, de vuilstortkoker rechts van de deur, de huistelefoon om te horen wie er beneden bij de dienstingang stond. De goederen die werden afgeleverd

In opdracht van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen ontwierp architect J.W. Janzen in 1931 de 'Holland' Keuken. Deze keuken was het Nederlandse antwoord op de 'Frankfurt' keuken van Margarete Shütte-Lihotsky. De bevindingen van moderne tijds- en bewegingsstudies werden meegenomen in het ontwerp. Bij de meest voorkomende werkzaamheden zoals koken en afwassen waren de loopafstanden minimaal en de lichtinval het gunstigst. Voor de keukenelementen werden standaardmaten

Het architectenbureau Brinkman en Van der Vlugt was een van de belangrijkste en succesvolste architectenbureaus tijdens het interbellum en de voornaamste exponent van het Nieuwe Bouwen. Tabaksfabriek Van Nelle was in de beginperiode de belangrijkste opdrachtgever van Brinkman en Van der Vlugt. Het Rotterdamse bureau ontwierp niet alleen de Van Nelle fabriek in Rotterdam, maar ook filialen in Leiden en Utrecht. Daarnaast lieten de directeuren van Van Nelle, onder wie Cees van der Leeuw en

De dochters Puck en Gé deelden een badkamer, die tussen de beide slaapkamers lag. De turquoise wandtegeltjes in de badkamer van de meisjes komen ook voor in de Van Nelle fabriek, waar vader directeur was. Misschien is er gebruik gemaakt van restpartijen, maar aannemelijker is dat Albertus Sonneveld deze kleur zo mooi vond, dat hij die ook in zijn eigen huis wilde hebben. Ze zijn ook royaal gebruikt in zijn eigen badkamer een verdieping hoger. Opvallend zijn de tegeltjes op de vloer. Dergelijke

Huis Sonneveld is een mooi voorbeeld van een modern Gesamtkunstwerk. Architectuur, interieur en inrichting vormen een totaalconcept, nauwkeurig op elkaar afgestemd en elkaar versterkend. Architecten Brinkman en Van der Vlugt werkten daarbij nauw samen met hun opdrachtgevers. Hun levenswijze, wensen en voorkeuren werden meegenomen in het ontwerp. De kleuren van de kamers en de technische voorzieningen in het huis zijn gekozen en ontworpen in samenspraak met het gezin. Zo is de kamer van Gé

Linoleum hoorde bij het Nieuwe Bouwen. Linoleum is hygiënisch, makkelijk te onderhouden en het ligt strak en vlak, zonder kreukels en hobbels. Linoleum was begin jaren dertig behoorlijk prijzig. Het lag in ziekenhuizen maar werd eigenlijk niet gebruikt voor particuliere woonhuizen. Het was dan ook een grote luxe dat het in de logeerkamer, de dienkamer en de beide dienstbodekamers lag. Ook in de ouderslaapkamer zou linoleum komen, in een donkerbruine tint, maar hier is uiteindelijk gekozen

Het was ongewoon luxe dat dienstbodes een eigen badkamer hadden, in een tijd dat veel woningen helemaal niet over een badkamer beschikten. Hoewel de villa’s voor de Van Nelle directeuren anders doen vermoeden, was het Nieuwe Bouwen een sociaal-geëngageerde beweging, met interesse in sociale woningbouw en de vraag hoe de woonomstandigheden van de lagere klassen verbeterd konden worden. Het motto ‘lucht licht en ruimte’ was er zeker ook op gericht het volk uit hun benauwde

De trap draait als een schroef door het hele huis. Op de treden ligt zwart marmer – om precies te zijn Namense steen – en stroken rubber die het geluid dempen. Aangekomen op de eerste verdieping is de constructie het best te overzien. De centrale as is open en de glanzend chromen leuningen werken als feestelijke serpentines die de vorm begeleiden. Het binnenvallende licht wordt mooi diffuus door de matglazen ramen waarin een patroon van vierkanten en rechthoeken is geëtst.