Toen Gesine Sonneveld-Bos in 1933 naar dit huis verhuisde, was zij 47 jaar, had ze twee dochters en was zij dankzij de stormachtige carrière van haar man hoog op de sociale ladder geklommen. Haar dagbesteding bestond in hoofdzaak uit de opvoeding van de kinderen, het leiden van de huishouding en lezen. Ze ontving af en toe bezoek, zoals een vriendin die geregeld op de thee kwam. In de woonkamer stond altijd een theetafel gereed die verreden kon worden, naar de zitkamer voor de theevisite en naar

In de vormgeving van metaal gingen de ontwikkelingen het snelst in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Het metaal met de sterkste uitwerking op de fabricage en vormgeving van producten was aluminium. Aluminium, verkregen uit bauxiet, kwam vooral na de tweede wereldoorlog op commerciële schaal beschikbaar dankzij goedkope elektriciteit. Aluminium was het antwoord waar men al sinds de negentiende eeuw naar zocht: een nieuw metaal dat de sterkte van ijzer verenigde met het geleidend

De Sonnevelds streefden bewust naar een modernistische inrichting. Het sprak vanzelf dat voor de bloemvazen een keuze werd gemaakt uit het assortiment van de Glasfabriek Leerdam. ‘Leerdam’ leverde producten volgens de filosofie van het modernisme. Materiaalkwaliteit, technische uitvoering en gebruiksfunctie stonden voorop en bepaalden de vorm. Vanuit een streven naar duidelijke geometrische vormen ontwierp Andries Copier, de toenmalige hoofdontwerper van de Glasfabriek Leerdam,

Uit dezelfde periode als de bolvaas dateren de vierkante ‘bouwbloempotten’ naar ontwerp van Andries Copier. Ze zijn gemaakt van graniver, een door de Glasfabriek Leerdam ontwikkelde glassoort van persglas, waar de fabriek in 1921 het patent op had gekregen. Het werd ook wel zandglas genoemd door de korrelige structuur. Omdat het materiaal zowel goedkoop als sterk was en bovendien gemakkelijk kon worden gekleurd, werd het bij uitstek geschikt geacht om er tegels en bloempotten van te

Het servies dat nu op de trolley staat heeft niet daadwerkelijk in het huis gestaan, maar is later toegevoegd. Het is een voorbeeld van een samenwerking tussen kunstenaars en industrie. Vrijwel alle keramiekfabrieken gingen in die tijd een samenwerking aan met (externe) ontwerpers. Dit servies is een variant op een servies dat ca. 1933 exclusief voor de Hema werd ontworpen door Edmond Bellefroid. Het servies was destijds een grote verkoophit. Het is genoemd naar de inkoper van de Hema, de heer

De goudgele vaas op de tafel in de slaapkamer van het echtpaar Sonneveld is klein van stuk maar eigenlijk heel bijzonder. Lennard Booy wijdde in 2005 een uitzending van Avro’s Kunstpanorama aan de zoektocht naar deze vaas, die alleen in de jaren 1933 en 1934 verkrijgbaar was. Het is een ontwerp van Andries Copier voor de Glasfabriek Leerdam uit 1932, vlak voor de oplevering van het huis. Stilistisch vormt de vaas een overgang tussen de geometrische vazen uit de periode 1928-1930, zoals de

Op de slaapkamer van Puck staat een bolle, amberkleurige vaas, gevuld met korenbloemen. De ‘Tomaat’ werd in 1929 ontworpen door Willem Rozendaal voor de Kristalunie Maastricht. Het is niet waarschijnlijk dat de familie Sonneveld een dergelijk vaas had, maar ook niet ondenkbaar. Vrijwel al het glaswerk uit Huis Sonneveld is afkomstig van Glasfabriek Leerdam. Leerdam zocht samenwerking met architecten en kunstenaars voor het ontwerp van hun producten. Aangemoedigd door het succes dat

De familie Sonneveld at – wanneer er geen bezoek was – van een relatief eenvoudig eetservies, waarvan nog enkele platte en diepe borden bewaard zijn gebleven. De borden zijn gemaakt van crèmekleurig porselein en hebben langs de rand een minimale decoratie van twee lijnen; een dunne zwarte en een iets bredere zilverkleurige. Afgezien van het materiaal en het zilveren randje, dat het servies een chiquer aanzien geeft, is het ontwerp strak en eenvoudig.Het servies is vervaardigd door de

Andries Copier, hoofdontwerper van de glasfabriek Leerdam, streefde vanaf het midden van de jaren twintig naar een eenvoudig functioneel ontwerp voor een drinkservies. Uit 1929 dateert de likeurset Wijnbes, die in de toen nieuw ontwikkelde kleur grijsviolet werd uitgevoerd.De glazen van het stel zijn bolvormig op een kort beentje. De bolvormige karaf heeft een ronde platte voet en een facetgeslepen stop. Later maakte Copier het ontwerp voor meer glazen, maar een compleet servies is Wijnbes niet

Op de tafel in de eetkamer van Huis Sonneveld ligt het tafelkleed ‘Vissen’, een ontwerp van Chris Lebeau (1878-1945) voor de Linnenfabrieken E.J.F. van Dissel & Zonen. Lebeau maakte tussen 1904 en 1939 meer dan vijftig ontwerpen voor linnen damast. Geen andere ontwerper in Nederland heeft zoveel dessins voor linnen damast op zijn naam staan. Het unieke van zijn werkwijze was dat hij voor de verschillende onderdelen van een set tafellinnen, zoals tafellaken en servet, een apart

Het ontwerp voor het glasservies van de familie Sonneveld stamt uit 1917. Het is een van de eerste ontwerpen die de architect K.P.C. de Bazel (1869 - 1923) voor Glasfabriek Leerdam maakte. P.M. Cochius, de toenmalige directeur van de glasfabriek, had De Bazel kort daarvoor benaderd met de vraag of hij niet in staat was een goed en modern vormgegeven glaswerk te ontwerpen. In het bijzonder was de directeur ontevreden met het geperste glaswerk dat de fabriek tot dan toe op de markt bracht. Voordat

Vrijwel al het glaswerk in Huis Sonneveld was afkomstig van de Glasfabriek Leerdam. De familie kocht dit waarschijnlijk bij de firma Jungerhans, een winkel in huishoudelijke artikelen, serviezen, porselein en glaswerk, gevestigd aan de Coolsingel. Deze winkel stond in die tijd bekend als een dure, deftige en goede winkel. Men kon hier de nieuwste kunstnijverheidsproducten kopen van Nederlandse, maar ook buitenlandse fabrikanten. Het assortiment was er ruim, maar lang niet uitsluitend

De verende achterpootloze stoel heeft een roemruchtige historie. Verschillende ontwerpers strijden om het auteurschap van de iconische buizen eetkamerstoel. Het kwam Gispen op een beschuldiging van plagiaat te staan. De stoel 101 zoals die aan de eettafel van Sonnevelds staat, lijkt immers sprekend op de Side Chair uit 1927 van Mart Stam. Die op zijn beurt weer lijkt op een versie van Marcel Breuer en/of Ludwig Mies van der Rohe. Volgens overlevering zou Stam op 22 november 1926 een

De familie Sonneveld liet zich bij de inrichting van het huis adviseren door W.H. Gispen. Verreweg de meeste meubels in het huis zijn door de firma Gispen zelf ontworpen, maar niet allemaal. Het assortiment aan buismeubelen was begin jaren dertig namelijk niet erg groot en vooral gericht op kantoormeubelen. Gispen had tussen 1930 en 1933 bijvoorbeeld nog geen tuinmeubelen in zijn collectie. Uit foto’s uit de jaren dertig blijkt dat er op het terras enkele pitrieten of rotan stoelen op

Op het bureau van mijnheer Sonneveld staat een typemachine uit het nalatenschap van de familie. Het is een draagbare typemachine van het Amerikaanse merk Remington. Naast het bureau staat het bijbehorende houten koffertje dat aan de onderzijde van de standplaat kon worden gemonteerd. De typemachine was met name bedoeld om mee te nemen tijdens de vele handelsreizen die Albertus Sonneveld maakte voor Van Nelle.De eerste in productie genomen schrijfmachine werd in 1867 uitgevonden door Christopher

In de zomer van 1927 werd in het Landesgewerbemuseum te Stuttgart een tentoonstelling gehouden die exclusief gewijd was aan het werk van Copier voor de Glasfabriek Leerdam. Hij richtte de tentoonstelling zelf in. Tijdens zijn verblijf in Stuttgart bezocht hij de architectuurtentoonstelling ‘Die Wohnung’ in de nieuwe wijk Weissenhofsiedlung. Daar was een modelwijk opgebouwd met woningen van vooraanstaande architecten als Marcel Breuer, Walter Gropius, Ludwig Mies van der Rohe en Peter

De meubels in de bibliotheek van Huis Sonneveld zijn allemaal van Gispen, zoals deze stoelen met hun oranjerode Peau de Peche bekleding. Er zijn twee herenstoelen met een hoge rugleuning en hoofdsteun, terwijl de twee damesstoelen een lagere rugleuning hebben, zodat het kapsel of een hoed niet in de verdrukking kwam.Huis Sonneveld had beslist een representatieve voorbeeldfunctie. Dat de familie koos voor een hypermoderne bouwstijl én voor een interieur met stalen buismeubelen, voornamelijk naar

Op de verschillende foto’s die kort na het gereedkomen van Huis Sonneveld werden gemaakt is te zien dat het interieur werd opgefleurd met een groot aantal vazen, gevuld met bloemen. Deze vazen zijn, vrijwel zonder uitzondering, afkomstig uit de glasfabriek Leerdam. De glasfabriek Leerdam adverteerde, rond het midden van de jaren dertig zelfs dat zij voor iedere bloem een speciale vaas in het assortiment had.Op het bureau van mevrouw Sonneveld stond oorspronkelijk een hoge ovale vaas naar

De stoeltjes in de studio zijn gekozen uit de catalogus van de firma Gispen. Ze zijn net als de meeste meubels en lampen in het huis seriematig vervaardigd en uit voorraad geleverd. De familie maakte een keuze uit de Gispen catalogus die verscheen in 1933 (no. 52). Het assortiment buismeubelen was daarin nog beperkt. Op interieurtekeningen zijn deze 'oude modellen' nog te zien, maar uiteindelijk is gekozen voor nieuwe modellen uit de nieuwe catalogus no. 52 (1934).De stoel van Gispen

In Huis Sonneveld staan verschillende voorbeelden van Nederlands design uit de jaren twintig en dertig, met name glaswerk, die nooit daadwerkelijk in het huis hebben gestaan. Ze zijn toegevoegd omdat ze passen bij de stijl van het huis en bij de voorkeuren van de familie. Dit geelgroene, uit persglas gefabriceerde servies is een van de eerste voorbeelden van modern industrieel design in Nederland.Het oorspronkelijke ontwerp voor dit servies is van architect H.P. Berlage (1856-1934). Halverwege

De Sonnevelds bezaten twee sculpturen van John Rädecker (1885-1956). Deze beeldhouwer, tegenwoordig vooral bekend vanwege zijn werk aan het Nationaal Monument op de Dam, gold in de jaren dertig als een van de meest vooraanstaande beeldhouwers van zijn tijd. De familie Sonneveld bezat een sculptuur van een zittende leeuw uit 1925 en een masker uit 1924, dat volgens de familie een portretstudie was van de oudste dochter Puck. Het ‘leeuwtje’ stond op een speciaal door Brinkman en Van

In de bibliotheek hangt tegen de zijwand van de boekenkast een klein vrouwenportretje. Wie de schilder is van het werk is onbekend. De erven Sonneveld vermoeden dat het een schilderij van Jozef Israëls (1824-1911) is, een van de voornaamste schilders van de zogenoemde Haagse School. Maar deze veronderstelling kan vooralsnog niet worden bevestigd. Na de dood van mevrouw Sonneveld in 1972 zijn alle schilderijen in haar nalatenschap geveild. Alleen dit vrouwenportretje werd nagelaten aan haar

Gispen leverde maar liefst 22 verschillende lampen voor Huis Sonneveld, geselecteerd uit de Giso lampencatalogus nr. 29 (1929). Lampen met elementaire vormen zoals de kegel, de cilinder en de bol. In 1926 had Gispen met de Giso-lampen een heel nieuwe vorm van verlichting geïntroduceerd in Nederland. De Giso-lampen waren gemaakt van kristalglas dat was overtrokken met een heel dun laagje opaalglas. Het 'Gisoglas' liet meer en bleker licht door dan het gangbare

Boven de bank in de woonkamer van Huis Sonneveld hangt een zeegezicht met twee botters van Willem Bastiaan Tholen (1860-1931). Een tamelijk traditioneel werk, in vergelijking met het interieur waar het in hangt. Naast dit schilderij bezat de familie Sonneveld ook een riviergezicht van de Rotterdamse schilder Gerard Altmann (1877-1940) en een landschap met molen van Johannes Karel Leurs (1865-1938). Al deze werken zijn aan te merken als voorbeelden van de zogenoemde Haagse School, een

Willem Gispen verzorgde het merendeel van de meubels voor de inrichting van Huis Sonneveld. Opvallend is dat in de schetsen voor de inrichting van het huis uit oktober 1932 nog veelvuldig sprake is van meubilair van de Duits-Oostenrijkse firma Thonet. De meeste daarvan zijn in 1933 vervangen door een versie van Gispen, maar dit bureautje van mevrouw Sonneveld is wel van Thonet. Het bureau is volgens de declaratie van honorarium en voorschotten (Brinkman & Van der Vlugt) direct besteld bij

Het tapijt dat in de woonkamer van de familie lag is afkomstig van Metz & Co, een in Amsterdam gevestigde winkel gespecialiseerd in moderne meubelen, stoffen, kunstnijverheidsproducten, damesmode en hoeden. Dit tapijt met het serienummer S118 was destijds erg populair en werd nog tot in de jaren vijftig goed verkocht. Waarschijnlijk is de ontwerper Elise Djo Bourgeois, zij ontwierp ook de keukengordijnen van Huis Sonneveld.De toegepaste kunst in die tijd werd beïnvloed door de Noord